Bij Inspiration2017 willen we, de naam geeft dit natuurlijk al aan, inspireren, maar ook geïnspireerd worden. Iemand die mij inspireert is Gonda Hervaud, auteur van het boek “Een Kop Geeft Geëtter.” Het boek beschrijft de strijd die Gonda en haar man Pierre leverden nadat in 2000 een hersentumor gevonden werd bij Pierre. Het was een strijd tegen de ziekte zelf, maar vooral ook een strijd om niet te verzuipen in het depersonaliserende moeras van een op cruciale momenten gedesinteresseerde en niet communicerende gezondheidszorg die misser op misser maakte. Op Twitter vatte ik mijn indrukken samen als een “beklemmend persoonlijk relaas over radicaal ontspoorde zorg.”
"Een Kop Geeft Geetter" is het verhaal van Pierre en Gonda Hervaud en beschrijft hun leven vanaf het moment dat Pierre in 2000 gediagnosticeerd wordt met een hersentumor, tot aan het, na een jarenlang gevecht, overlijden van Pierre in 2013. Het is echter niet zozeer het gevecht tegen de ziekte zelf dat in het boek centraal staat, maar het gevecht om niet te verzuipen in een medisch wangedrocht dat niet zou misstaan in het werk van Kafka. Het is een verhaal van ultieme depersonalisatie door een systeem dat zorgvuldigheid, compassie en betrokkenheid als kernwaarden zou moeten hebben, maar dat door het gebrek aan juist die waarden de plank keer op keer misslaat en daarmee het leven van twee mensen tot een hel op aarde maakt. Het is een verhaal dat mij verbijsterd en gederealiseerd heeft achtergelaten. Is dit de staat van de gezondheidszorg in een beschaafd en welvarend land? En, als dat zo is, wat is dan de waarde van een mens die in dit systeem terecht komt en wat is de waarde van al die prachtige professionele codes, zorgcertificaten en accreditaties waar toezichthouders, beroepsgroepen en zorginstellingen zo mee lopen te pronken
Als ik het boek zou moeten categoriseren in een fictiegenre dan zou ‘horror’ de meest logische optie zijn. Het is de overtreffende trap van wat Robin Cook en Michael Palmer, om eens twee medische thrillerschrijvers te noemen, ooit bedacht hebben. Helaas is het geen fictie!!!
‘Murphy’s Law’ in de achtbaan van een amusementspark ontworpen door Stephen King’ is een andere karakterisering die regelmatig bij me opkwam bij het lezen van ‘Een kop geeft geëtter’
Tijdens het lezen : bewondering voor de kracht, de moed en het doorzettingsvermogen van Pierre en Gonda, woede en verbijstering over de desinteresse, het onbenul en de arrogantie van het medisch bedrijf en een aantal mensen die daarin werken, maar ook zo nu en dan iets van hoop omdat ik, gelukkig, ook nog mensen tegenkwam die het hart wel op de goede plaats hebben.
Als verpleegkundige die ruim 30 jaar meedraait in de zorgmallemolen ben ik natuurlijk het een en ander gewend, weet ik hoe het systeem steeds meer gericht is geraakt op beheersen vanuit en vanwege het systeem zelf, weet ik dat de termen ‘zorg op maat, en de ‘patiënt centraal’ niet meer betekenen dan dat de zorg nog slechts confectiematen kent en dat de patiënt alleen nog maar centraal staat binnen het financieringssysteem en weet ik dat het met de mondigheid, emancipatie van en participatie door patiënten veel minder goed gesteld is dan dat de meesten van ons geloven. Maar zelfs met al deze ‘gewendheid’ en kennis was ik nauwelijks voorbereid op wat ik in dit boek las.
‘Een kop geeft geëtter’ zou verplichte kost moeten zijn voor iedereen die iets ‘professioneels’ doet in de gezondheidszorg: van beleidsbureaucraat tot werker in het primair proces tot baliemedewerker. Het boek laat namelijk alles zien wat je jezelf of je naasten nooit toe zou wensen en is een perfect voorbeeld van hoe gezondheidszorg niet moet. Het laat ook zien wat er gebeurt als je jezelf als professional als radertje in dat systeem gaat beschouwen en pas in beweging komt als het radertje naast jou in beweging komt, zonder dat je zelf nog nadenkt over de timing en de richting van de beweging. Bovenal roept het boek een aantal essentiële vragen op, vragen die je je als individuele zorgprofessional voortdurend zou moeten blijven stellen en die je regelmatig voor je zelf, maar ook samen met het team waarin je werkt zou moeten beantwoorden:
- · Hoe wil ik bejegend en behandeld worden als ik patiënt zou zijn?
- · Ben ik bereid om die persoonlijke wensen te vertalen naar mijn professionele handelen?
- · Zo ja, wat moet ik doen / heb ik nodig om dat te realiseren en hoe kom ik daaraan?
LV
Reacties
Een reactie posten