Begin dit
jaar besteedde ik op ‘Handle With Care’ twee blogposts aan de discussie over de
Routine Outcome Monitoring in de GGz:
Sinds die
tijd is er veel gebeurd in zowel ROM, als in GGz land, maar van een oplossing
lijkt vooralsnog geen sprake, sterker nog de betrokken partijen lijken alleen
maar verder van elkaar verwijderd te zijn geraakt, de toon van de discussie
is alleen maar verhard en de achterdocht jegens elkaar is toegenomen.
Mijn
standpunten over het ROM’en zijn vrij simpel:
Ja, ROM is belangrijk.
- ROM dient altijd op basis van informed consent plaats te vinden.
- ROM gegevens dienen volledig anoniem te worden aangeleverd, verwerkt en bewaard.
Op welke
manier er ge-ROMd moet worden om een zo groot mogelijk betrouwbaarheid te
bereiken, weet ik niet. Dat is niet mijn vakgebied.
Maar ik wil
het eigenlijk helemaal niet over de ROM hebben. In de periode tussen februari
en nu ben ik er namelijk steeds meer achter gekomen dat het eigenlijk helemaal
niet om de ROM (en de gevolgen daarvan voor de patient) gaat. Waar het volgens
mij veel meer om gaat, is de vraag wie het nu eigenlijk voor het zeggen heeft
in GGz land. Duidelijk is in ieder geval dat er een behoorlijke groep patiënten,
psychiaters en peuten is, die zich niet
meer voldoende vertegenwoordigd voelen door hun belangen &
beroepsverenigingen en door hun brancheorganisaties Het gaat daarbij niet
alleen om vertegenwoordiging in de ROM kwestie, maar ook om vertegenwoordiging
bij het opstellen van richtlijnen & protocollen en om vertegenwoordiging op
beleidsniveau richting VWS, politiek en verzekeraars.
Zelf ben ik
geen speler in deze machtsstrijd. Als verpleegkundige heb ik natuurlijk wel een
mening en heb ik voor het ene kamp meer sympathie dan voor het andere kamp,
maar de mening van verpleegkundigen telt hier niet echt mee en V&VN, de
beroepsvereniging Verpleegkundigen en Verzorgenden Nederland houdt, zoals
gebruikelijk, haar mond, ook al raakt de GGz chaos naast patiënten vooral ook
verpleegkundigen en verzorgenden.
Hoewel ik
dus geen speler ben, heb ik wel een mening. Allereerst over de machtsstrijd zelf.
Dat partijen als verzekeraars, VWS en GGz Nederland zich vooral bezighouden met
het behoud van hun redelijk gemonopoliseerde positie vind ik niet okay, maar
begrijp ik wel. Macht corrumpeert en als je je alleen maar met beleid en papier
bezighoudt, verlies je het contact met de andere werkelijkheid, de praktijk.
Dat beroepsverenigingen
als NVvP & NIP en patiëntenplatform LPGGZ die andere werkelijkheid, de
praktijk, uit het oog zijn verloren begrijp ik niet, maar snap ik wel. Zeker
als je nagaat hoeveel belangenverstrengeling er plaatsvindt.
Dat organisaties
die GGz aanbieden de praktijk ook steeds verder laten verschralen begrijp ik
evenmin, maar snap ik ook wel. In bestuurskringen van GGz aanbieders lopen meer
lijntjes naar verzekeraars, GGz Nederland, VWS en beroepsverenigingen dan naar
de praktijk. En als je erg aan je carriere hecht, dan is het belangrijk om die
lijntjes te koesteren.
Dat echter
de in mijn ogen krachtige groep ‘dwarsliggers’ net zo hard en met dezelfde ‘wapens’
(overleggen, praten, overleggen, praten, overleggen, enz.) meedoet aan deze machtsstrijd begrijp ik niet
en snap ik niet. Hervormen doe je niet van achter je bureau, doe je niet via de
bureaucratie, doe je niet via de rechter, doe je niet binnen de lijnen.
Hervormen doe je volgens mij vanuit en in de praktijk en buiten jullie comfort zones.Stop de energie die nu gestoken
wordt in het met woord en pen bestrijden van datgene waar jullie tegen aan
lopen, in behandeling en zorg zoals die volgens jullie gegeven zou moeten
worden, inclusief ROM. Richt samen met elkaar een GGz instelling op, zoals
jullie vinden dat ie eruit moet zien. En doe dit samen met ‘dwarsliggers’ ook uit
andere disciplines, waarbij ik patiënten als discipline beschouw. Laat zien hoe GGz volgens jullie dan wel moet
en toon aan dat jullie beter zijn dan de rest. Kreten als ‘Het roer moet om in
de GGz’, Hart voor de GGz’, enzovoorts, zijn slechts woorden. . Manifesten,
intentieverklaringen, petities, werkgroepjes, moties, en dat soort prachtige
dingen hebben tot nu toe niets concreets opgeleverd. Gebruik jullie energie om
iets concreets op te zetten. Pas als dat wordt gedaan en het blijkt in de
praktijk te werken, dan kan er niemand meer om jullie heen en pas dan worden
jullie echt serieus genomen. Dus gebruik jullie creativiteit daar waar die er echt toe kan doen. En
bedenk: macht is leuk, beroepseer is leuker en samenwerken met jullie patiënten
is het leukst.
Lex Vink
Reacties
Een reactie posten